เรื่องเล่าของ อ.แสงธรรม บัวแสงธรรม​

จะเล่าอะไรให้ฟัง..
‍ตอนที่ผมอยู่ชั้นประถมฯ ที่โรงเรียนจัดงานวันเด็ก มีการออกร้านและซุ้มกิจกรรม ด้วยความที่ผมชอบร้องเพลง แต่ไม่รู้ตัวเลยว่าเป็นคนร้องเพลงได้ห่วยแตกมาก เดินไปเจอซุ้มร้องเพลงผมเลยขอแจมขึ้นไปร้องหนึ่งเพลง..ไม่น่าจะเรียกว่าหนึ่งเพลงหรอกนะ เพราะร้องได้แค่ท่อนเดียว เพื่อนๆผมที่เดินผ่านมาได้ยินเข้าก็ร้องโห่ไล่ลงจากเวที ในมือมีถุงกระดาษอะไรก็ไม่รู้ แกเล่นขยำแล้วขว้างใส่ผม เสียงหัวเราะปนเสียงโห่ดังกัมปนาททั่วบริเวณนั้น ผมรู้สึกเหมือนอยู่ในสมรภูมิรบท่ามกลางเสียงระเบิดดังตูมตามไปทั่ว

วินาทีนั้นผมรู้สึกอับอายขายหน้า หดหู่และที่สำคัญผมสูญเสียความเชื่อมั่นไปจนหมด เจ้าความรู้สึกนี้มันเกาะกุมอยู่ในใจผมและเติบโตจนครอบคลุมความเป็นตัวตนของผม หลังเหตุการณ์นั้นผมกลายเป็นคนไม่เอาไหน ไม่กล้าแสดงออกอยากอยู่คนเดียว จะเข้ากลุ่มเล่นบาสฯเล่นบอลกับเพื่อนก็กลัวเขาจะไม่รับ กลัวเราเล่นไม่ดี กลัวถูกตำหนิ และไม่อยากรู้สึกถึงการไม่ได้รับการยอมรับแบบนั้นอีก

มองกลับมาถึงตอนนี้ที่ผมกลายมาเป็นวิทยากรด้านศิลปะการพูดและเป็นอาจารย์อบรมหลักสูตรสร้างแรงบันดาลใจ..ผมมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร?

‍คำตอบคือ ผมขจัดปมด้อยเหล่านั้นด้วยตัวเอง โดยไม่ต้องให้ใครช่วย ไม่ได้ไปฟังนักพูดสร้างแรงบันดาลใจจากใคร (สมัยนั้นยังไม่มี หรือไม่ก็ผมไม่เคยรู้จัก) แต่ผมใช้วิธีที่แสนง่ายและได้ผลอย่างเหลือเชื่อ  ผมออกห่างจากสิ่งแวดล้อมที่ทำให้ผมหดหู่ ไม่เป็นสุข ผมลงมือทำในสิ่งที่ผมคิดว่าทำได้ จะทำได้ดีหรือไม่ดีไม่เป็นไร (ต้องไม่ใช่เรื่องผิดศีลธรรมนะ) ผมหันไปเล่นตระกร้อ เออก็สนุกดี เพื่อนกลุ่มนี้ก็มีอะไรที่คล้ายๆกัน ผมรู้สึกว่ามีพื้นที่ของเราบ้างแล้ว สิ่งต่อมาที่ต้องทำคือ "ลืมมันซะ" ข้อนี้สำคัญมาก ผมลืมเรื่องแย่ๆที่ได้รับมาอย่างไม่เหลือเยื่อใย อาจเป็นเพราะผมไม่จดจำมันต่างหาก จริงอยู่ผมเคยทุกข์กับเรื่องพวกนั้นแต่ผมทุกข์เฉพาะเหตุการณ์เฉพาะหน้าและหลีกหนีมัน แต่ผมจะไม่พกพาความรู้สึกเหล่านั้นกลับมาทำร้ายตัวเองซ้ำไม่มาครุ่นคิดคร่ำครวญ ผมไม่จดจำ ทำให้ผมสลัดมันหลุดได้ง่าย

เรื่องแย่ๆในอดีตผมมีอีกหลายเรื่อง แต่ผมลืมไปเกือบหมดแล้ว พอมาเป็นวิทยากรบางจังหวะของการอบรมเราต้องดึงบางอย่างออกมาจากภายใน เรื่องราวเหล่านี้จึงค่อยๆผุดขึ้นมาทีละเรื่องสองเรื่อง เพื่อเล่าเป็นตัวอย่างให้ลูกศิษย์ฟัง ผมก้าวผ่านมาได้เพราะผมพัฒนาตนเองในเรื่องของความเชื่อมั่น เชื่อในความรู้สึกดีๆที่มีต่อตนเอง แต่ทักษะความสามารถต้องหาครูบาอาจารย์มาฝึกฝนเรา ผมไปเรียนศิลปะการพูดที่บริษัท ภาษรฯ ของอาจารย์แอ้ กรรณิกา ธรรมเกษร และไปขวนขวายฝึกฝนต่อที่สมาคมฝึกการพูดแห่งประเทศไทย.

หวังว่าเรื่องของผมจะมีประโยชน์กับท่านผู้อ่าน  *จงลืมเรื่องร้ายๆ ในอดีต อย่าเอามาทำร้ายปัจจุบันของเรา  *จงเห็นคุณค่าของตนเองและใส่ความเชื่อมั่นลงไปให้เต็มที่ขอให้ทุกท่านมีความสุขและความสำเร็จครับ

‍แสงธรรม บัวแสงธรรมผู้อำนวยการ ศูนย์ฝึกอบรม เดอะเบสท์ สปีช พลัส19 เมษายน 2561

‍ http://www.thebestspeechplustraining.com
‍